Mijn garagist

Ik weet me graag omringd door goede handelaars, goede vaklui. Mijn krant haal ik het liefst in de krantenwinkel, ook al ben ik net in de supermarkt geweest waar die ook ligt te pronken. Mijn snijbloemen haal ik bij de dame op de markt die daar elke woensdag met haar gele camionette staat. Thee haal ik bij de natuurwinkel in de straat en ik heb een vaste apotheek. Wat dat betreft, bouw ik mee aan het dorpsgevoel in de stad, zie ik me doen wat de oude mensen uit mijn buurt doen. Ouderwets heet zoiets.
Zo heb ik ook een goede garagist. Eén die niet moeilijk doet, een auto is een auto. Mijn auto is een oude auto en daar kan je geen nieuwe van maken. Dus hij maakt wat nodig is om deftig te kunnen rijden. Daarbovenop heeft hij altijd een glimlach klaar, een leuk verhaal. Vorige keer vertelde hij over Libanon, want daar komt hij vandaan en zijn dochter gaat er zo graag op vakantie. Een mooi land waar je op hetzelfde moment kan zwemmen in zee en skieën in de bergen. Zo gevarieerd is het er. Zijn ogen fonkelen nog meer dan ze al deden. En plots zegt hij: ‘Ik sta in de P-magazine!’ Ik geloof mijn oren niet: ‘Echt? Dat wil ik zien!’ Hij snelt naar zijn auto en toont me het tijdschrift. Inderdaad, mijn knappe garagist staat in de P-Magazine. Hij zegt: ‘Die ga ik bewaren voor mijn dochter, ze is trots op mij.’
Ik denk dat ik morgen nog eens naar de garage moet, laten checken of er niks aan mijn auto is, voor alle zekerheid.