Rode man

Vorige week was ik eindelijk tot in de winkel geraakt om een nieuw inktpatroon voor mijn printer te kopen. Dit 'eindelijk' heeft hoegenaamd niets met tijd te maken (dat zou hilarisch zijn) maar wel met 'graagte'. Ik doe zulke aankopen immers niet graag, maar het werd echt noodzakelijk. De trouwe blog-lezer kent inmiddels mijn geweldige liefdesverhouding met winkels zoals daar zijn Saturn, MediaMarkt en andere. Die lezer ziet mij al vol blijdschap de winkel binnenhuppelen, door de rekken dartelen en blindelings mijn weg naar het juiste rek vinden. De inktpatronen roepen me toe 'koop mij, koop mij'!
Deze keer ben ik voorbereid. Op een briefje heb ik mijn type printer en de nummers van zowel het zwart-wit als van het kleuren inktpatroon.
Nu herinner ik mij dat andere merken ook patronen aanbieden die passen in een HP-printer. Assertief spreek ik een man aan die duidelijk in deze rayon aan het werk is: vakkundig laadt hij dozen vol patronen aan onhandige haakjes in het rek. Hij geeft me een ontwijkend antwoord. Ik vraag assertief door en krijg te horen dat hij 'enkel maar' de rekkenvuller is. Zelfs nog specifieker de rekkenvuller van deze muur. De andere muur, daar kent hij niets van. Daar hangen inktpatronen van andere merken. Hoe ver doorgedreven kan de specialisatie van je job zijn? Ik hoop dat iemand het overzicht nog behoudt. Dat blijken de mensen in het rood te zijn. Hen kan je aanspreken met al je vragen. En inderdaad, de man in het rood blijft helemaal rustig bij mijn vraag. Meer nog, de rode man raadt mij die andere patronen af, professioneel beargumenteerd uiteraard. Waarbij ik hem zie denken: 'Ik zal mijn spierballen eens doen rollen en deze dame een pakje vakjargon bezorgen'.
Vijf minuten later wandel ik buiten met het dure HP-patroon. Ik ben een schaap, ik geef het toe.