Blauw scherm

Na de rode man kwam jammer genoeg het blauwe scherm. Nadat ik snel snel mijn printer van het nieuw patroon had voorzien, ontdekte ik dat mijn laptop er geen zin meer in had. Dat liet hij mij weten door eerst 20 minuten het startscherm te laten zien, gevolgd door een blauw scherm. Op dat blauwe scherm deed hij een zwakke poging om mij uit te leggen hoe ik hem zou kunnen helpen. De uiterst onaangenaam geschreven tekst maakte me echter niets wijzer. Ik deed nog even alsof ik van aanpakken wist en probeerde hem in veilige modus te starten, maar enig resultaat bleef uit. Stilletjes sloop er een gedachte in mijn hoofd: 'mijn computer is gecrasht', gevolgd door een 'oh neen, nu ben ik helemaal afgesloten van de buitenwereld'. Het kwam me onwerkelijk voor. Maar ik gaf de moed nog niet op. Mijn laptop kreeg een mensengemoed en zou misschien 's avonds wel weer zin hebben om op te starten. Mijn rationele brein stelde nog zwakjes de vraag: 'jamaar, wat zou er dan veranderd zijn tussen nu en vanavond?' maar selectief doof zijn helpt in zulke gevallen. Een klein restje hoop vergezelde me door de dag.

Groot was mijn verbazing toen ik 's avonds mijn laptop weer aanzette. Hij startte weer op! Tot ik zag dat het bij het startscherm bleef. Zelfs geen blauw scherm meer. This is the end, ontkennen had totaal geen zin meer. En nog later kwam het besef dat ik waarschijnlijk ook alle gegevens van mijn laptop kwijt zou zijn. Gelukkig had ik nog niet zo erg lang geleden een deel documenten op een USB-stick gezet. Maar niet mijn foto's, mijn muziek enz. De vergelijking van fotoboeken die in de brand blijven gleed door mijn hoofd.

Zes volle dagen heb ik zonder eigen computer doorgebracht. Ze hebben me doen beseffen hoezeer ik ingebed ben in een digitale wereld. Treinuren? Die zoek je toch even op. Nu niet dus, op naar het loket in een station. Hoe laat dat optreden begint? Dat google je toch even. Niet dus. Iemand in Nederland bellen op het vaste toestel? Dat doe je toch even via Skype. Niet dus.
Maar kijk, enkele fijne IT-knobbels uit mijn omgeving hebben ervoor gezorgd dat ik dit tekstje nu op een heerlijke MacBook aan het typen ben én dat mijn vorige laptop in de ziekenboeg ligt, mét hoop op recovery van enkele files.

Als een kind zo blij ben ik met de kleine verrassingen van mijn MacBook. Een ingebouwde webcam, een scherm dat automatisch lichter of donkerder kleurt naargelang het omgevingslicht, een trackpad waar je met één, twee of drie vingers andere commando's kan geven, eindeloze combinatietoetsen én een heerlijk koel aluminium frame.
Vanaf nu is het Me, Myself and Mac!