Tijd als geschenk

Ik heb mezelf een cadeau gegeven. Een mooi geschenk waar ik helemaal blij mee ben. Waar ik warm van word tot in mijn vingertoppen als ik er aan denk. Het opent deuren en laat daarachter een vlakte zien met groen en bloemen en vlinders. Zonneschijn en vogelgetjilp vervolledigen het decor. Tiens, het maakt me helemaal lyrisch.
Drie maanden tijd.
Dat heb ik mezelf gegeven.
Drie maanden tijd en ruimte om op de golven van de dag mee te kunnen deinen. Ruimte om een eigen ritme te ontplooien. Want ik geef het toe, al te vaak voel ik me als een pleister van een verse wonde gerukt als ik op een donkere autostrade op weg ben naar mijn werk. Waar ik vertrek als de avond weer een nieuw donker deken over de wegen en de huizen heeft gelegd. Waar is de dag naartoe gegaan?
Drie maanden tijd, geen werkverplichtingen. En ik voel nu al hoe sterk ingebakken mijn plan-neigingen zijn. Want de toekomst plannen, vormgeven aan mijn agenda, het is zo gebeurd. Ik ben daar erg goed in. De uitdaging bestaat er nu uit om dit niet te doen. Ook niet als de mensen me steevast vragen wat ik die drie maanden ga doen, welke plannen ik heb.
Ik ga proberen wat minder te doen en wat meer te zijn. Een oefening die me aantrekt maar die niet eenvoudig zal zijn. Lege dagen, lege agenda, de dag en ik.
Hoe zal dat zijn?