maandag

Maandagen als deze mogen er vaker zijn. En dan heb ik het niet over the day after. De verkiezingsuitslag is uiteraard zeer triest, maar die kon de blijdschap die ik voelde tijdens een mooie tocht doorheen mijn stad niet drukken.
De dag begon bij mijn favoriete garagist, die mooie man die zo ontroerend over zijn Libanon kan vertellen. Ik liet mijn wagen in goede handen achter en begon vanuit Stuivenberg te voet door de stad te dwalen. In de Lange Beeldekensstraat wandelde ik voorbij een Woonkantoor en plots flitste het gesprek met mijn vader door mijn hoofd over glas en ramen vervangen en dat daar toch subsidies voor zijn. Even mijn licht opsteken zou zeker geen kwaad kunnen. Een kwartiertje later stond ik weer buiten  met allerlei informatie in mijn tas, een glimlach op mijn lippen en hoop in mijn hart. Want ik zou wel eens in aanmerking kunnen komen voor heel wat meer subsidies dan ik dacht. Hoera, financiële meevallers zijn altijd welkom!
In bibliotheek Permeke vond ik één na één wat ik zocht, terwijl ik niet eens wist wat ik precies aan het zoeken was. Een film, een CD, een chicklit en 'Bloei, fascinerende oerverhalen over meisjes die vrouw worden'. Dat laatste boek daarvan wist ik wel dat ik het zocht en vandaag stond het voor mijn neus toen ik de bib binnenstapte, als enige overgebleven boek in een rek over sprookjes en vrouwen. Met mijn buit zette ik me in één van de rode zeteltjes aan de leeshoek. Lezen in de bib lijkt precies op lezen in het kwadraat. Je doet het samen met al die andere mensen rond jou, heerlijke sfeer geeft dat.
Mijn vlotte tocht zette zich verder op zoek naar een bankcontact om straks de herstelling van mijn auto te kunnen betalen. Dwars door het centraal station belandde ik op het Kievitplein, werd super vriendelijk bediend, at een preisoepje in de zon, en zette me nadien weer in beweging richting Stuivenberg.
Op de hoek aan Permeke hield ik even halt want de zon deed deugd op mijn rug. Plots hoorde ik 'wette waor da ge naortoe mut?' en even later weer 'wette waor da ge naortoe mut?' Ik draaide me om en zag een grote, ruige vent met lang blond grijs haar in een middenstreep vragend naar mij kijken. 'Oh, ik weet zeker waar da'k naartoe moet, maar ik sta efkes te genieten van de zon.' Waarop heel zijn gezicht in een glimlach plooide en hij uitriep: 'Schoën, weeral van da fijn volk!'
Na drie uur toerist in eigen stad stond ik weer bij mijn garagist. De riem die vervangen werd, lag als bewijsmateriaal in zijn garage. Met iets van bewondering in zijn stem vertelde hij dat het nog de originele was. Zo'n dertien jaar oud. Kon dus geen kwaad om eens vervangen te worden en ik kon weer rijden zonder dat het klonk alsof er tien vogeltjes door mijn motor draaiden.
Maandagen als deze mogen er vaker zijn.

Jungle van hout

De afwerkfase van mijn keukenverbouwing, daar zit ik middenin. Ik typ dit stukje en ondertussen zie ik overal op mijn vingers verfstrepen en kleine tikjes op mijn nagels die er met het wassen dan toch niet zijn afgeraakt.
Deze afwerkfase bracht me in de Woodtex, mijn eerste keer! Ik had plintjes nodig, had netjes alle maten opgemeten en stapte vol goeie moed door de ingang. De jungle van hout zou me niet opslokken, want ik zou meteen de eerste de beste tarzan bij de arm nemen om me de weg te wijzen naar de plintjesafdeling. En ik had hem snel gespot, de woodtex-tarzan met boven zijn hoofd het bordje 'informatiebalie'. Kijk, dat is nu eens echt handig voor klanten met verdwaal-potentieel: bordjes. Het hielp tarzan ook om mij de weg te wijzen, want de hele winkel hing vol met van die wegwijzerbordjes. De plintjes had ik dan ook snel gevonden, maar na een snelle keuring zag ik dat dit niet was waar ik naar op zoek was. Deze waren allemaal te gestyled. Ik wilde gewoon recht op recht exemplaren die passen bij de ouderwetse plintjes in de rest van mijn huis. Terug naar tarzan dan maar, die nog altijd even vriendelijk onder zijn bordje zat. Toen hij uitleg gaf over de verschillende mogelijkheden om de plintjes uit een plaat te laten zagen, begon hij zowaar over de plintjes in zijn eigen hut. Ik vroeg me af of er ook een Jane in zijn hut zou wonen. Noem het vrouwelijke nieuwsgierigheid, ik heb graag het volledige plaatje, maar ik was wel zo wijs om die vraag niet luidop te stellen. Dit was meer het moment voor het soort vragen als: 'Hoe groot moet die plaat dan zijn? Hoeveel plintjes krijg ik uit die plaat?  Zijn er ook platen van 10cm dik? Krijg ik dat wel in mijn auto?' En hij begon te tekenen en te rekenen en even later wist ik wat ik nodig had. Toen ik naar buiten moest om een karretje te halen voor de groene mdf-plaat die ik zou kopen en laten zagen, vergezelde hij mij en liet me via een truukje met de schuifdeuren langs de foute kant naar buiten. Zo kon ik sneller bij de karretjes en had hij ineens ook zijn pauze om een sigaretje te roken. Tarzan met een sigaret...ik hoop dat zijn Jane er tegen kan.

Stroom

Om nog even op het zingen terug te komen - of vooruit te lopen als je dit blogtekstje eerst leest. 
Voorbije maandag zat ik met een sinusitis-snot-hoofdpijn-kop. Die had zich traag maar zeker ontwikkeld tijdens het weekend. Alleen al het idee aan zingen stond me tegen. Ik had geen idee hoe ik deftige klank zou kunnen uitbrengen. Bovendien had ik een suizend oor. En tijdens vorige les had Jackie verteld dat we naar onze eigen oren moesten zingen en er moesten op letten of onze trommelvliezen trilden. Mijn hersenen moesten duidelijk nieuwe verbindingen maken om deze informatie te verwerken. Ik deed mijn best om zo te zingen en iets in mijn oren te voelen, maar dat was allemaal erg vaag. Voorbije maandag suisden mijn oren al zonder dat ik zong, dus dat was een hele verbetering.
Na wat massage, beweging en speelse oefeningen gingen we weer met Sa Re Ga aan de slag. Jackie zong combinaties voor en wij zongen die na. Het vergde al heel wat concentratie om te onthouden wat zij net een seconde geleden gezongen had. Nadien moest een medeleerling alleen improviseren. Ik was vooral blij dat zij aan de beurt was en dat ik even achterover kon leunen, want dat suizend oor begon serieus vermoeiend te worden. Maar kijk, ook dan komen er mooie boodschappen binnen. Over je klank zacht laten beginnen, hem niet maken maar hem ontvangen en hem dan voller en voller laten worden, hem voelen, hem verkennen en pas overgaan naar de volgende klank als je helemaal je stroom gevonden hebt, als je er midden in zit. Want zo is het in het leven toch ook, je kan maar vanuit je eigen stroom naar het volgende overstappen, als je voelt dat het helemaal goed zit.
En dat kwam binnen.
Want hoe vaak denk ik niet dat ik al klaar ben voor het volgende, terwijl ik eigenlijk nog niet in mijn stroom zit. Hoe vaak zet ik geen stappen omdat ik mezelf innerlijk een duw in mijn rug geef, me geen rust gun, altijd maar verder moet. Ik ga eens proberen een tijdje gewoon te blijven staan, te ontvangen, te kijken en te voelen. Dan mag ik innerlijk duwen wat ik wil en mezelf proberen overtuigen met allerlei argumenten, ik zal pas stappen als ik mijn stroom gevonden heb, als ik voel dat het helemaal goed zit.
En met die sinusitis-snot-hoofdpijn-kop was het de dag nadien al veel beter, zingen blijkt een krachtig medicijn.

Sa Re Ga

Sa Re Ga is het begin van de Indische toonladder. Heel veel kan ik er niet over vertellen. Ik leerde hem nog maar een week geleden kennen. Hij werd op fijne wijze aan mij voorgesteld door Jackie Jassnes van Arttout. Elke noot is ook verbonden met een kleur, met een dier en met een paar mooie kwaliteiten. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat deze toonladder zich ook uitstekend leent om te zingen. En dat heb ik gedaan, voorbije maandag, gezongen. Ik heb immers het dappere plan opgevat om stemwerk te volgen. Vertaling: ik ben al één les gaan zingen. In de vorige zin staat het werkwoord 'zingen' samen met 'ik'.
Dat is nog niet vaak gebeurd, die twee woorden in één zin.
Jawel, ik vergis mij, dat is al veel vaker gebeurd, maar dan in de samenstelling: 'ik kan niet zingen'.
Herinnering: als veertienjarig meisje kreeg ik muzikale vorming. Niet meteen mijn favoriete vak, ik had er bijzonder weinig aanknopingspunten mee. Er waren geen muzikanten in mijn gezin, niet onder mijn neven en nichten en ook niet onder mijn nonkels, tantes, grootouders. Toch niet dat ik weet. Dus geen affiniteit met toonladders of blokfluit te bespeuren in mijn jonge leven. Wel voorzichtig verjaardagsgezang in de Lambrechtsenclan, waar niemand echt bijzonder vocale kwaliteiten heeft. Met z'n allen samen zingen na het eten op chirokamp, dat ging nog net. Pas op, dat vond ik zelfs leuk. Maar terug naar die les muzikale vorming, gegeven door een witharig fossiel. Hij had het plan opgevat dat wij als kleine schepsels een examen muziek maar het beste konden doorspartelen als we in ons eentje een moeilijk liedje moesten zingen, begeleid door hem op piano, helemaal alleen staande naast die piano en dus op die manier staande voor de hele klas, waarbij je goed doordrongen werd van al die priemende blikken en die grote oren van je klasgenoten. Dat vooruitzicht heeft me weken stress gekost. En weken oefenen met een klasgenootje met een engelenstem en dito geduld. Om dan op het examen zelf met een trillend piepstemmetje enkele valse noten uit mijn dichtgeknepen strot te persen en daarop zijn medelijdende blik te oogsten, pretlichtjes in de ogen van mijn klasgenoten en zelfs hier en daar een zucht van opluchting als mijn liedje gedaan was.
Twintig jaar later heb ik voldoende moed opgevat om het plezier van zingen te gaan herontdekken. Om mijn stem te leren kennen. Om de spanning rond mijn borst en keel ruimte te geven. Om niet meer te denken 'ik durf niet'. Het domein dat de hele tijd afgesloten is geweest door het slot 'ik durf niet' wil ik weer openmaken en in mijn leven opnemen. Het kan er alleen maar rijker door worden.

Brosella

Een amfitheater aan de voet van het Atomium, midden in het Ossegempark, fijn gezelschap, goede muziek en een verrassende straattheater-act. Dat is in één zin mijn geslaagde zaterdag op Brosella, een gratis jazz en folk festival. Sinds 1977 wordt het al georganiseerd, gedragen door een massa vrijwilligers en de vrienden van Brosella. Ik ken het nu een vijftal jaren en merk dat het voor vele mensen in mijn omgeving een onbekende naam is in de reeks van zomerfestivals. Een goed bewaard geheim waardoor het vlot bewegen is van de dranktentjes naar de eettentjes naar de wc naar de twee podia. Hoera, 'maar' twee podia die afwisselend een programma aanbieden, geen keuzes te maken dus. Echt een festival op mijn maat. Bovendien volgen ze hun programma en beginnen stipt op tijd met de eerste groep. Dat was meteen een voltreffer van formaat, kijk maar eens op: Dhafer Youssef Quartet. De zanger had jammer genoeg last van een angine en kon niet veel zingen, maar de groep nam ons mee op een tocht langs onbekende en verrassende plekken. Ze wisten de aandacht van het hele theater te vangen.
Regen en zon wisselden elkaar in duizelingwekkend tempo af. Vanop het podium bleek het een prachtig zicht te zijn, die paraplu's die allemaal samen open en dicht gingen.
Wat was er verder nog verrassend?  Pol en Freddy: een ongelooflijke straattheater act met twee gekke Gentenaren en een omgebouwde grasmachine, een pot yoghurt, jongleer kegels en een super grote botsbal.
Het laatste dat ik zag was The Assad Family. Twee super getalenteerde gitaarspelende broers met twee super getalenteerde zingende dochters. 
Allemaal onbekenden voor mij vandaag, allemaal onverwachte kadootjes waar ik super blij van werd eens ze open waren. Laat Brosella nog maar lang een beetje geheim blijven...

marktjes!

Zomer.
Dat wil dan zeggen....

• kwakkelweer tijdens de juni-maand: goed voor de studenten en goed voor zij die marktjes moeten voorbereiden
• heerlijke temperaturen tijdens de juli-maand: ideaal weer om een festivalletje te doen of een marktje te bezoeken
• zoet begin van de nazomer in augustus: afkicken van al die festivalletjes en marktjes door er toch nog een paar extra te doen :-) 

21 juli: Lost in Time in Gent
29 juli: Ambachtenmarkt in 't Werkhuys in Borgerhout (http://www.werkhuys.be/)
4 augustus: AFF in C-mine in Genk (Absolutely Free Festival)
11 en 12 augustus: Indian Inspiration in Merksplas (Indian Inspiration)

Kom me gerust eens opzoeken op één van bovenstaande evenementen.

Op 4 augustus sta ik samen met Kiala van Femme en plus, waar ik ook de homesales mee doe (je kan ons voor het najaar opnieuw boeken!).
De andere marktjes zijn samen met Kristina van Haramata.
Leuke, mooie, inspirerende spullen van fijne vrouwen!

Nog even een beeld van enkele van mijn laatste creaties.... (en er volgen er ook weer nieuwe in papier, nog even geduld!)

vintage medaillon met koraal

zomerse zoete kleuren

Ik zit aan mijn terrastafel en zie plots allemaal kleine zwarte dingetjes liggen op het tafelkleed. Eerst denk ik aan muizenstrontjes, maar dat kan toch niet, hier op de tweede verdieping. Het lijkt ook op zaadjes van een brood, maar dat heb ik niet gegeten. En dan denk ik dat het zaadjes van iets buiten mijn terras moeten zijn. En ik tik eens tegen het kopje van de bloem die op het terrasmuurtje staat. En tik tik tik daar komen meer van die zwarte zaadjes op de tafel gevallen. Ik hef het kopje van de bloem op en kijk, hoe prachtig.

Bijna een hele maand niets geschreven, oei.
Dat komt omdat Blogger een nieuwe layout heeft, alle knoppen staan anders, alles is anders gerangschikt en ik heb geen zin om mij daar in te verdiepen. Alsof ze in een bekende stad plots de namen van de straten hebben veranderd en enkele pleintjes verlegd. Ik weet dat het nog steeds een leuke stad moet zijn, maar het vraagt extra energie om er mij weer in te smijten.
Of heeft mijn stilte niets met Blogger te maken?
Het komt misschien omdat ik op wandel was doorheen mijn magisch Mallorca, ver van Blogger en internet, dicht bij bergen en zee. Kilometers malen en vergezichten slikken. Ontmoetingen met een gezellige kat, een plassende, tandenknarsende ezel en een gezellige bomma. Slapen in stapelbedden met het schijnsel van de vuurtoren dat elke 3 seconden de kamer verlicht. Cultuur opdoen in een oude burcht, omgetoverd tot modern museum.
Of is het omdat ik toen plots thuis was, waar ik nog steeds aan het verbouwen ben, ramen schilder, kleuren kies, dampkappen vind. En boven alles de rest van het huis weer leefbaar wil krijgen, na die weken van stof en chaos. Want eerlijk, dat verbouwen zelf? Dat komt helemaal op de schouders van held Leo - al weet hij de helft van de tijd niet hoe heldhaftig hij precies is.
Dus nu schrijf ik. Want er is een rustpunt, vanavond wordt er niet verbouwd. Ik ben alleen thuis, zit op mijn terras in de zon, heb spaghetti achter de kiezen en een dessertje wacht.
En Boe Da riep mij.

Papier hier

Bezig met fijn papierwerk...

overal snippers

ze wachten nog op een kleurrijk Japans jasje

kleurrijke fotocarrousels

een geweldige manier om je herinneringen te bundelen

Helder water

Twee blogs geleden kon je zien hoe het er vorige maand uitzag in mijn keuken: een puinhoop. Alles afgekapt tot op de rode baksteen. De stenen vloer uitgekapt tot op de beton, dat is zo'n 12 cm dieper dan ervoor. In de kookpotten roeren werd aanzienlijk moeilijker. Het gasfornuis stond immers nog op een eilandje hoge stenen zodat ik zo lang mogelijk kon blijven eten maken. Ook de douche stond nog op zijn troon. Het stof leerde ik voor lief nemen. Met emmertjes water ging ik te lijf wat ik kon. Ik trachtte de trap begaanbaar te houden.
Tot alles weg was. Alles. En dan vooral het water dat alles nog wat kon zuiveren. Dat heerlijke, vloeibare, heldere water. Toen was er geen houden meer aan en het stof zegevierde. De afwas stapelde zich op en de etensresten kregen ruimschoots de tijd om aan te koeken. Ik zette alles op mijn terras, dan kon ik tenminste nog een deur dichttrekken. Douchen gebeurde buitenshuis, een uur in mijn huis vertoeven leverde me steevast stro-achtig haar op en droge handen.
Maar ook dat gaat weer voorbij. Namelijk op het heerlijke moment dat er weer water is en - niet te vergeten - ook een afvoer. Mijn keukentje werd immers weer geïnstalleerd, voorlopig althans, met de oude pompbak en het oude gasvuur. Ik kon dus koud water nemen rechts in mijn keuken aan een kraantje bij de condensatieketel en tegelijk een moortje opzetten om water te koken. Voeg die twee samen in de pompbak en je kan.... afwassen! Juist! Mijn hele huisraad passeerde de revue en vulde nadien weer mijn keukenkasten, die voorlopig nog in de living staan.
Op dat moment voelde ik hoe broodnodig water is in je huis, hoe helder en rein. Er is niets zo opgewassen tegen stof als een simpele emmer water. Een gewone afwas werd een bijzondere gebeurtenis.
Maar hoe snel raakt een mens gewend aan een beetje luxe. Vandaag ben ik vooral aan het zuchten als ik weer met mijn emmer onder het kraantje hang en water warm maak in de waterkoker. Ik wil toch liefst een kraan met warm water boven mijn pompbak hebben. Afwassen, groenten spoelen, thee zetten,... het loopt toch minder vlot als ik zou wensen.
Langs de andere kant is het zoals mijn buurvrouw fijntjes opmerkte: "Gelukkig moeten we niet tot in de stad wandelen om een emmertje gevuld te krijgen." Met dank aan diezelfde buurvrouw voor haar douche en haar warmwaterkoker!

Feestkids

Nieuwe zilveren stekertjes met leuk Japans papier en mooie halfedelsteentjes. Ik heb me weer eens uitgeleefd - en dat te midden van het fijne, witte gyproc-stof dat in mijn huis rondwaart. Ik duim voor een douche in mijn huis tegen zondag én voor veel enthousiast publiek in de Jardin Public voor onze Feestkids!

Baksteen

Van dit beeld zou je normaal niet zo blij zijn, als je wist dat het in je eigen huis was getrokken. Maar ik ben er op dit moment heel blij mee, want ik ben een rasechte Belg wiens keuken en badkamer worden verbouwd. Er is verbazingwekkend weinig tijd voor nodig om je huis tot puinhoop om te toveren. Een hardwerkende man met het juiste materiaal doet dat waar je bij staat. Hij gaat en blijft gaan en hopla, plots zie je rode baksteen waar jarenlang alleen gele tegeltjes te zien waren. De schouw in de hoek wordt vakkundig ontmanteld. En de machines maken een hels kabaal. Alle buren dachten dat we bijna bij hen in de living zaten.
De meubels in het huis afdekken heeft weinig zin. Stof kruipt waar het niet gaan kan. Het kruipt in mijn neus en in mijn haren, die voelen intussen als stro. Het nestelt zich tussen de lakens van het bed, tussen de boeken en in de schuiven van de kast. Drie lagen oranje tape en lakens voor de deur ten spijt. Het kruipt door de voegen en spleten van de vloer tot bij de benedenbuurvrouw. Het kruipt in mijn longen 's ochtend vroeg en bezorgt me hoestbuien.
Ik ben niet stof-bestand.
Het stof daarentegen is heel erg Heidi-bestand.

Schrikkeldag

Onderweg naar het werk, in mijn auto, luisterend naar de radio: "de schrikkeldag levert Belgische werkgevers een kleine 392 miljoen euro op." Bij zo'n berichten duizelt het me altijd even. Mijn hersenen proberen dan de juiste verbindingen te leggen maar slagen in de knoop. Hoe kunnen ze dat in hemelsnaam berekenen? Of beter nog: waarom zou je zoiets überhaupt willen berekenen? De radiostem voegt er aan toe: "Al diegenen die met een maandloon betaald worden, werken vandaag een dag extra zonder daar iets extra mee te verdienen."
Aha, zo gaat dat.
Ja, gaat dat zo?
Of het nu waar is of niet, ik vind het eigenlijk wel een leuk bericht. Naast al de jarigen vandaag (ook een honderdjarige, hoera!), de trouwverjaardagen, de huwelijksaanzoeken (blijkbaar is 29 februari de enige dag waarop je als vrouw je man ten huwelijk mag vragen, zoals die journaliste van De Morgen deed via de krant).
Een bericht dat me prompt doet besluiten om vandaag een half dagje vrijaf te nemen. We delen de winst, fifty - fifty, iedereen krijgt iets extra!

Iedereen welkom!

Alle wegen

Staken. Een staking. Net op 30 januari. Dan komen de Europeanen. 19. Niet die voor de Europese top, maar die voor ons project 'Every picture tels a story'. Gaan zij hier geraken? En hoe gaan zij hier geraken? We kunnen nu niks doen want we weten niet wat er gaat gebeuren. We zullen moeten wachten tot de maandag zelf. De hele dag standby zijn en rijden naar waar nodig is.
Dat begon dan met op zondagavond de Litouwers te gaan halen. Die maakten er gewoon een extra dagje Antwerpen van. Slim van hen en handig voor ons: geen file naar de vlieghaven.
Op maandag zouden als eersten de Italianen komen, maar die kregen op de vlieghaven te horen dat hun vlucht gecanceld was. Ze konden een nieuwe vlucht via Zurich krijgen. Naar Zaventem. Doen! En dan hadden we nog Ieren die dan maar naar Düsseldorf vlogen in plaats van naar Charleroi. Waardoor Jos in alle vroegte met het buske naar daar kon bollen, over ijzige wegen. Tot slot waren er de Engelsen die via Amsterdam geboekt hadden en die wonder boven wonder met tien minuten vertraging in Zaventem landden. Helemaal volgens het boekje, maar nét dat gaf zoveel verbazing!
Wij leerden alvast dat alle wegen naar Antwerpen leiden. Zonder zwans.

Moderne groetjes

"Ik ga vanavond eten bij vrienden. Jef zal daar ook zijn."
"Ah, da's leuk dat ge die ziet, zo in helemaal ander gezelschap. Toch raar hoe het allemaal kan lopen."
Waarop de vijfjarige vanop de bank trots toevoegt: "Jef, dat is mijn peter!"
"Jaha, dat weet ik, jij hebt een leuke peter hé."
"Wil je hem soms de groetjes doen?"
De kleine reageert lauw en kleurt rustig verder. Wij babbelen rustig verder. Na twintig minuutjes: "Mama, wat zijn dat, de groetjes?"
"Wel Heidi kan vanavond tegen Jef zeggen dat ze jou gezien heeft en zo de groetjes aan hem doen. Dus dan zeg jij eigenlijk hallo tegen Jef zonder dat je hem zelf gezien hebt."
Hij is duidelijk niet onder de indruk en kleurt rustig verder. Tot ik een half uurtje later mijn jas aantrek en wil vertrekken. Ik hoor hem vanalles zeggen vanuit zijn zetel, maar ik versta er niets van. "Herhaal eens even aub?"
"Awel, als jij nu een foto van mij pakt en die straks aan Jef laat zien. Is dat ook geen goed idee?" En hij voegt er niet eens aan toe dat dat dan met de gsm kan of met een fototoestel, hij vindt het de vanzelfsprekendheid zelve dat ik een apparaat bij heb dat daar wel voor zal zorgen.
De moderne groetjes zijn geboren. En de ontvanger was er erg blij mee.