De woestijnwens is voorlopig weer opgeborgen, nog niet echt diep, maar toch.
Er is een eilandverlangen voor in de plaats gekomen. Losse dorpjes uitgestrooid langs vele kilometers kustlijn en af en toe eentje dat tussen de bergen is beland. Een eiland waar het rustig is, geen protesten, geen sluipschutters. Een eiland in de lente. Geen kamelen, geen tapijten, geen bedoeïen en ook geen mozaïek. Wel kloosters, tapas én een dorpje dat Petra heet - verwacht je maar aan een foto met mij naast het naambordje!
En als het eiland wat kleiner en bekender geworden is, dan roept het vasteland. Per boot zal ik dat vasteland aan de horizon stilaan groter en groter zien worden. Mijn zeebenen zullen even moeten wennen aan vaste grond en dan zullen mijn voeten mij ook daar naar de volgende ontdekplekjes voeren.
Er staat een mooie tijd voor de deur. Nu de deur nog openen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Bedankt voor je bericht en goed dat je voor nu een andere bestemming hebt gekozen. Ik wens je een goede reis en een fijne tijd toe.
J
merci! Ik vernam vandaag dat je het al wist :-) Voor jou ook een fijne tijd.
Een reactie posten