Moeien

Hij is een pakje aan het inpakken. Niet zomaar een kadootje, maar een surprise. Dat houdt een speciale inpakmethode in. Een doos met nep-pakjes en echte pakjes, met een gecamoufleerd pakje op de buitenkant, met CD's ter versiering. Hij is er al een hele tijd mee bezig. Zij wandelt af en toe voorbij en geeft dan een opmerking. Hij vraagt haar niets, maar zij heeft de behoefte om een bijdrage te doen. Hij is dat pakje immers al een hele tijd aan het inpakken.
"Misschien kan je dat boek aan deze kant plakken, die is breder."
"Daar zou ik pritt voor gebruiken, plakband is niet sterk genoeg."
"Je hebt dat inpakpapier toch niet nodig als je die CD's gebruikt?"
"Zou je geen schaar gebruiken om die plakband te knippen?"
Ze neemt het werk nog net niet uit zijn handen.
En dan voelt ze het plots aankomen. Zijn zwijgende rug, zijn ogenschijnlijk kalm handelen, de stilte in de lucht; het voorspelt weinig goeds.
En alvorens hij iets kan zeggen, zegt zij snel: "Dat is niet moeien hoor, dat is samen nadenken."