Dat hebben we ook weeral gehad: de warmste dag ooit. Tenminste sinds men met de metingen is gestart. Dat is dus in het licht van het bestaan van de aarde slechts een fractie van een seconde. Maar kom, voor ons muggengeheugen gaat het over 'ooit'. Indrukwekkend. Of zoals ze op de radio zeiden: dan kunnen we later aan ons nageslacht vertellen dat wij er bij waren in die hete zomer van 2009.
Wat hebben wij met records?
De langste mens, de kleinste mens, de warmste dag, de hoogste sprong, de snelste mens, de mens die het langst aan één stuk door pannenkoeken kan bakken of in een boom wonen. een greep uit de records van 1991 (die intussen meerder malen zullen verplulverd zijn, maar het gaat tenslotte om het idee): Dennis kon 221 uur barkrukzitten in café De Malle Molen, Wnedy sprak 42 uur lang ononderbroken gebarentaal en meneer Willemsen maakte - met de hand - het kleinste paar schoenen, 36 mm! De dikste boom mat een omtrek van 24 meter (die heb ik volgens mij in het Sequoia-woud in California gezien), de grootste pompoen woog 74,3 kg en zelfs het meest lastige onkruid is het vernoemen waard.
Altijd maar verder en hoger en groter of kleiner en dichter en specifieker. Als kind kon ik urenlang bladeren in dat Guiness Book of Records. Ik vergaapte me aan de foto van de grootste mens naast een 'gewone' mens. Zonder photoshop.
Misschien is daar een kiem gelegd van 'nooit genoeg'. Wellicht koester ik zelf ook de wens om een record te breken. Alleen weet ik nog niet welk. Iemand een tip?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten