Venetië spreekt tot de verbeelding. Van veel mensen. En dat levert veel volk op in de straten tussen het station, de Rialto brug en het San Marcoplein. Je hoeft de weg niet eens te kennen, je kan je gewoon met de stroom laten meevoeren en je komt vanzelf op de bekende plekken. Even kan ik dat volhouden, diep inademen en onder water waden, maar mijn longcapaciteit is niet zo groot. En dan heb ik een rustige plek nodig om weer boven te komen en lucht te happen. Gelukkig is dat er ook in deze waterstad. Kleine straten en pleintjes waar de stilte als een wolk tussen de muren hangt, waar keukengeluiden uit openstaande ramen komen, waar kinderen buiten spelen in de schaduw van een boom. Waar ontelbare bruggen de straten verbinden. Mijn oog valt op een twintigtal sloten die aan een brug hangen maar die niets op slot houden. Ze hangen daar werkloos te hangen, het maakt me nieuwsgierig want deze taal begrijp ik niet.
Weer thuis spreekt een collega over Love-locks en dat dit een gebruik is van verliefde koppels. De sloten zijn een teken van hun eeuwige liefde. Blijkbaar is dat gebruik begin 2000 in Europese steden opgedoken, niet altijd tot tevredenheid van het stadsbestuur. In Moscow zijn er zelfs metalen bomen geplaatst op de meest populaire brug waar je een lock aan kan hangen zodat de geliefden het culturele erfgoed niet zouden beschadigen. In Parijs zijn op één nacht alle sloten mysterieus verdwenen, maar de geliefden lieten zich niet doen en nu is er een overvloed aan sloten.
Ik vind het een vreemd gebruik. "Schat, gaan we even naar de brug om een slot op te hangen als symbool voor onze liefde?"
Want wat sluit je dan op? De liefde kan toch niet ge-lock-d?
Gelukkig woon ik in een stad waar geen brug door sloten veroverd kan worden.
Of toch: dat kleine bruggetje in het stadspark.
Wie begint?
