Hij praat met een sappig Portugees-Hollands accent en dat op zich maakt het al leuk om naar hem te luisteren. Tel daarbij de bevlogenheid in zijn handelen en de geestdrift waarmee hij je deelgenoot maakt van al die papierwonderen en je weet dat je een tijdje zoet bent. Hij spreekt over de looprichting van papier, over berg- en dalvouwen (maar spreek het woord origami niet uit, dan kijkt hij je furieus aan), over kromme lijnen vouwen. Als hij het doet lijkt het kinderspel, tot je zelf zo'n papiertje in de hand neemt. Na vijf minuten ziet het er verfrommeld uit. Er zit een vouw in, ja! Tot zover ben ik mee, maar al de rest rond de vouw lijkt helemaal nergens op. Het papier staat krom van het zweet van mijn handen, de vouw moet één, twee, drie keer opnieuw. Zucht. Door naast de meester te staan krijg je jammer genoeg niet meteen zijn gaven over.
Maar Paulo moedigt verder aan en is enthousiast over elke vouw die wel juist zit. 'Jaaa, jij hebt aanleg!' roept hij als ik plots tot mijn eigen verbazing de ene dalvouw naast de andere bergvouw tevoorschijn tover. Ik blijf oefenen, het papier laat zich niet zomaar kennen en biedt weerwerk tegen mijn handen en mijn hoofd. Want na al zijn uitleg en de oneindige mogelijkheden, duizelt het voor mijn ogen. Ik voel dat mijn hersencellen proberen om zijn logica te volgen, maar ze moeten afhaken. Ze zijn simpelweg niet in staat om zich driedimensionaal voor te stellen waar hij over spreekt.
Tevreden laat ik Paulo over aan de volgende klant. Een glas wijn in het waterige zonnetje zal me helpen om weer af te dalen naar de wereld van eten en autorijden en gewoon rechte vellen papier om op te schrijven.
Benieuwd naar meer? Zie www.paperpaulo.com (De Vitral-serie is prachtig! En vergis je niet: elk kunstwerk is terug te voeren tot een platgestreken vel papier...)
