Bever

Ze liep recht op hem af. Haar hart bonste in haar lijf, het beukte tegen haar ribben alsof het er elk moment kon uit losbreken. Op dit moment had ze haar hele leven gewacht. Van kind af, toen ze nog met de lego-blokken speelde, keek ze al naar hem op. Nu zou ze hem in levende lijve ontmoeten en ze hoopte maar dat ze niet in katzwijm zou vallen. Gelukkig had ze eerst enkele biertjes achterover geslagen, een beproefde truc die ze tijdens haar examenperiode had toegepast voor mondelinge examens waar ze té zenuwachtig voor was.
Nu, dit was het moment, er stond niemand bij zijn tafeltje. Ze nam zijn boek uit haar tas en legde die voor hem, met de vraag het te signeren. Hopelijk merkte hij haar snelle ademhaling niet en de lichte trilling in haar arm. Rustig keek hij haar aan en vroeg ‘voor wie?’. ‘Natasja’, stamelde ze. Waarop hij breed lachte en zij in één klap over haar zenuwen was.Door die brede lach kreeg zijn gezicht immers de hopeloos domme uitdrukking van een bever. Kleine gretige kraaloogjes boven veel te brede tanden. Ze voelde zich met een smak terug op de aarde geworpen. Soms is het beter je idolen op een afstand te plaatsen en ze daar te houden.

Relaxen in Manhattan

Ok, hier gaan we binnen. We hebben immers gehoord dat manicure en pedicure in dit deel van Manhattan goed en goedkoop zijn dus om onze reis in stijl te laten verlopen, duiken we even onder in de wereld van 'Daily Spa'. Twee Aziatische dames springen recht, knikken uitgebreid en zetten de relaxstoelen al klaar nog voor wij iets kunnen vragen. Hoe lang duurt het, hoeveel kost het, welke kleuren hebben ze, wat is er inbegrepen,...? Wij zijn Westerse toeristen die waar voor hun geld willen. Als antwoord wapperen de dames met hun handen, alles komt wel goed. Daar liggen we dan, half achterover in een lederen relax met één voet in een warm bad en de andere op een handdoek, in de handen van een wildvreemde die vervaarlijk met vijlen en tangen en scharen aan de slag gaat. We kijken elkaar aan met lichte onrust in onze ogen. Is het niet de bedoeling dat dit ontspannend is? Een tik op mijn voet roept mijn aandacht, 'wisselen' gebaren de handen, dus de ene voet duikt onder in het water dat intussen een bubbelbad is geworden en de ander legt zich schuchter op de handdoek. Alles roept 'relax'! De handen vijlen en knippen lustig verder. Elk gesprek wordt met de glimlach op afstand gehouden. Stilaan worden mijn tenen deze behandeling wat gewoon en kunnen mijn billen zich ontspannen. Ik zak wat verder achterover. Tot plots de dame hard in mijn kuiten knijpt, met haar duim langs mijn scheenbeen naar boven schuift en samenzweerderig vraagt: 'Massage? Like massage? 15 dollar more!' Op het moment dat je het zwakste bent, net wat ontspannen en hunkerend naar meer, vragen ze dit. Goede timing, dat zeker. Wij houden vast aan onze toeristische rol (geld uitgeven no matter what) en knikken gedwee ja. Daar gaat ze: kneden, kloppen, wrijven alsof mijn benen een klomp klei zijn die ze zacht wil krijgen. De blauwe plek op mijn ene been is er niet zo blij mee, maar nadat ik er haar attent op maak, weet ze die handig te omzeilen. Uiteindelijk is het voorbereidend werk klaar, het nagels lakken kan beginnen. Behendig draait de dame een wit doek tussen mijn tenen, ik voel me 10 hotdogs tegelijk. Ze schuift ook nog de nieuwste sloefjes rond mijn voeten zodat ik na het tenen-werk op mijn elegantst naar de manicure-tafel kan schuifelen.

Als toetje smijten we er ook nog een stoelmassage achteraan. Hoewel hier de omstandigheden niet ideaal zijn: schuif-sloefjes, nagellak die nog moet drogen waardoor je je handen zo onhandig van je lijf houdt en je met je vingers niet te veel wil bewegen, een masseuse die niet veel traagheid verdraagt én een rokje. Dit alles zorgt er voor dat het heel erg moeilijk wordt om op zo'n stoel te kruipen. Nadat ik alles weer in positie geschoven heb en zelf goed zit, zet de dame met een duidelijk gebaar haar wekkertje op een kwartier. Zoveel minuten vragen we, zoveel minuten krijgen we. Daarop zet ze zich schrap en begint met ellebogen, knokkels, onderarmen en haar volle gewicht mijn rug te bewerken. In een mum van tijd voel ik me alsof ik door een mangel word gehaald en toch voelt het ook weldadig. Vooral het moment dat de dame even stopt en ik mijn bloed weer voel stromen. Intussen denk ik de hele tijd: blijven ademen, dat is het belangrijkste. De wekker loopt af, ze zetten ons aan de nagellak-droogblazers, we betalen, we discussiëren over de tip en ik wil mijn schoenen aandoen. Daar heeft de dame echter wat op gevonden: met verse nagellak kan ik zo mijn schoenen niet in, dat is haar werk oneer aandoen, ze geeft me twee plastic zakjes met de vraag die over mijn voeten te trekken en zo in mijn schoenen te stappen. Mijn glimlach bevriest om mijn lippen, ik doe wat ze vraagt en als we weer buiten in het felle zonlicht staan merk ik na tien stappen dat ik al begin te zwemmen in mijn schoenen. Die dingen gaan uit, zo snel mogelijk en ik wandel verder met een echte glimlach om mijn lippen, alsof iedereen kan zien dat ik een verse toeriste ben met vers gelakte nagels.